Jak przygotować dziecko do roli przedszkolaka?- wskazówki i rady dla rodziców.

W polskim systemie edukacji wychowaniem przedszkolnym objęte są dzieci w wieku od 3 lat . Ważne jest, aby takie dziecko było samodzielne w miarę swoich możliwości oraz dobrze znosiło rozłąkę z rodzicami.

Każde dziecko – bez względu na wiek, w którym rozpocznie swoją przygodę z przedszkolem – powinno zostać do tego przygotowane przez rodziców lub opiekunów. Warto zatem już z dwulatkiem rozpocząć działania, które wpłyną pozytywnie na adaptację dziecka do warunków przedszkolnych. Oto niektóre z nich:

• przebywanie z dzieckiem w grupie rówieśników lub dzieci w zbliżonym wieku (place zabaw, kluby dla dzieci, spotkania okolicznościowe itp.);
• zostawianie dziecka pod opieką znanej mu osoby (kogoś z rodziny, opiekunki), ale nie domownika; •
• rozmowy z dzieckiem na temat przedszkola;
• odwiedzenie przedszkola, do którego dziecko będzie chodziło podczas dnia otwartego (jeśli pozwoli na to sytuacja związana z pandemią)
• czytanie bajek, których bohaterowie chodzą do przedszkola;
• spotkanie z zaprzyjaźnionym dzieckiem, które jest już przedszkolakiem;
• wybranie przedszkola, które stwarza warunki optymalne dla naszego dziecka i dla nas; • 8.wdrażanie dziecka do samodzielności.

Dla dobrego funkcjonowania dziecka w warunkach przedszkolnych bardzo ważne jest wcześniejsze przyzwyczajanie go do towarzystwa innych dzieci, zwłaszcza jeśli nasz ma - luch nie ma jeszcze rodzeństwa. Korzystajmy z okazji do spontanicznych i zorganizowanych kontaktów z rówieśnikami, podczas których dziecko nabywa podstawowych umiejętności społecznych – takich jak dzielenie się zabawkami, oczekiwanie na swoją kolej, wspólna zabawa. Takie kontakty pozwalają dziecku na zdobycie doświadczeń, które w przedszkolu stanowią codzienność. Warto zatem, aby pójście do przedszkola poprzedzone zostało tego typu treningiem pod okiem bliskiej osoby, która zapewnia dziecku zaspokojenie potrzeby akceptacji i poczucia bezpieczeństwa. Przedszkole to dobra zabawa i edukacja pod opieką kompetentnej nauczycielki. To również czas spędzony poza domem w towarzystwie rówieśników i osób dorosłych. Ważne jest zatem, aby pierwsze dni dziecka w przedszkolu poprzedzać próbami rozstania z rodzicami. Warto zostawiać malucha pod czujnym okiem babci, opiekunki i innych znanych mu osób. Jeśli nasze dziecko ma z tym problemy, zacznijmy od małych kroków, stopniowo wydłużając czas przebywania poza domem. Jeżeli okaże się, że jest to trudne również dla nas (a dzieje się tak w wielu przypadkach), to pamiętaj - my, że zachowanie spokoju przez rodzica jest kluczowe, gdyż dzieci doskonale wyczuwają nasze emocje, które mogą im się udzielać. Pamiętajmy również, że dzieci zwykle płaczą za rodzicami tylko chwilę. Często dramatyczne sceny rozstania trwają zaledwie kilka minut, a w pamięci rodzica pozostają na cały długi dzień spędzony w pracy. Podejmujmy wszelkie działania, które mogą dziecku przybliżyć środowisko przedszkolne. Szukajmy okazji do roz - mów, czytajmy bajki i opowieści o przedszkolu. Pozwólmy dziecku odczuć, że idzie do przedszkola, bo jest już duże i świetnie sobie poradzi. Jeśli jest taka możliwość, to po - odwiedzajmy wspólnie z dzieckiem różne przedszkola w okolicy i wybierzmy to, w którym poczuje się ono najlepiej i które nam wyda się najbardziej odpowiednie ze względu na jego potrzeby, możliwości i zainteresowania.

Podczas wyboru przedszkola zwróćmy uwagę, czy w danej placówce organizowane są dni lub zajęcia adaptacyjne. Uczestnictwo w nich jest bardzo ważne – wtedy dziecko w towarzystwie rodzica poznaje dzieci, z którymi będzie się bawiło, swoją panią i innych pracowników przedszkola oraz pomieszczenia, w których będzie spędzało czas. Podczas pierwszych dni w przedszkolu ogromną rolę pełni nauczyciel, który jako pierwszy przewodnik dziecka w nowej rzeczywistości dba o atmosferę wsparcia i bezpieczeństwa, sprzyjającą wspólnej zabawie i nauce. Środowisko przedszkolne wpływa na kształtowanie samodzielności, będącej ważną cechą dla rozwoju każdego dziecka. Ważne jest, aby dziecko, które idzie do przedszkola, było samodzielne stosownie do swojego wieku i możliwości. Trzylatek powinien umieć samodzielnie skorzystać z toalety, zjeść posiłek, a także ubrać się i rozebrać z niewielką pomocą osoby dorosłej. Należy nauczyć dziecko funkcjonowania bez pampersa, sygnalizowania swych potrzeb fizjologicznych, wdrożyć do korzystania z toalety, tak by wykluczyć bezwiedne załatwianie się poza toaletą, co naraża je na stress związany z tą trudną sytuacją.Wspierajmy dziecko w rozwijaniu tych podstawowych umiejętności i chwalmy je nawet za drobne osiągnięcia. Samodzielne dziecko ma więcej okazji do aktywności i odnoszenia codziennych sukcesów. Nie wyręczajmy go zatem w wykonywaniu prostych czynności samoobsługowych związanych z codzienną higieną, spożywaniem posiłków czy też ubieraniem się. W czynnościach, które przysparzają dzieciom trudności, pomagajmy dyskretnie. Bądźmy przewodnikami dzieci i uwierzmy w ich zaradność – zgodnie z ideą pedagogiki Marii Montessori: pomóż mi zrobić to samemu.